Rodzicielskie pochodzenie dodatkowego chromosomu w trisomii 21 jako wskazane przez analizę polimorfizmów DNA ad 5

Porównanie cytogenetycznych i DNA polimorficznych markerów w określaniu rodzicielskiego pochodzenia niediagnozowania w zespole Downa. Analiza opisana tutaj przy użyciu markerów DNA na długim ramieniu ludzkiego chromosomu 21 wykazała, że źródłem braku dezintegracji było macierzyństwo w około 95 procentach przypadków trisomii wolnej 21 i ojcowskich jedynie w około 5 procentach. Wyniki te kontrastują z wynikami uzyskanymi w ciągu ostatnich 20 lat w badaniach wykorzystujących heteromorfizmy cytogenetyczne.3 W cytogenetycznych badaniach stwierdzono, że dodatkowy chromosom 21 był ojcowski w około 19,4 procentach osób z trisomią 21, a matek w 80,6 procentach. Dane uzyskane przez analizę heteromorfizmów cytogenetycznych zbierano przez okres 14 lat, od 1970 do 1984 r. Łączne dane obejmują 391 przypadków, dla których ustalono pochodzenie, 647 zbadanych przypadków.3 Różnica między wynikami badań cytogenetycznych a te z niniejszego badania są statystycznie istotne (chi-kwadrat = 34,6, P <0,0001, df). Istnieje kilka możliwych wyjaśnień tej rozbieżności. Po pierwsze, można powiedzieć, że próbka populacyjna do analizy DNA różniła się od próbek użytych w analizie cytogenetycznej. Jest to mało prawdopodobne wyjaśnienie, ponieważ oba badania wykorzystywały niewyselekcjonowane dzieci z trisomią 21. Rozkład wieku matek i ojców w naszym badaniu nie różnił się od tego we wcześniejszych badaniach trisomii 21 lub w badaniach, w których źródłem niedyspozycji był określone przez analizę cytogenetyczną. Niektóre badania cytogenetyczne były jednak badaniami całej populacji, 20 natomiast nasze dane zostały zebrane z kilku ośrodków. Po drugie, można powiedzieć, że nasza próbka była niewielka. Jest to również mało prawdopodobne wyjaśnienie, ponieważ całkowita próba wszystkich badań cytogenetycznych łącznie obejmowała 391 przypadków, a nasza próba objęła 193 przypadki. Po trzecie, heteromorfizmy cytogenetyczne obejmują markery krótkiego ramienia chromosomu 21, podczas gdy stosowane polimorfizmy DNA reprezentują markery na długim ramieniu, więc potencjalne zdarzenia rekombinacji w krótkich ramionach chromosomów akrocentrycznych mogą wyjaśnić niektóre różnice. Po czwarte, cytogenetyczne określenie pochodzenia niedozwolonej reakcji może być trudne, a błędy w tym określeniu mogły zostać popełnione. Carothers zasugerował, że częstość występowania błędnej klasyfikacji podczas stosowania heteromorfizmów cytogenetycznych może wynosić 8 procent lub więcej.22 Eksperyment podsumowany w Tabeli 5 dostarcza dowodów na taką możliwość. Wnioskujemy, że analiza polimorfizmów DNA jest dokładniejsza w określaniu rodzicielskiego pochodzenia niedirzystości w trisomii 21, ponieważ polimorfizmy DNA są bardziej obfite i mają dużą wartość informacyjną, a punktacja polimorficznych alleli jest obiektywna. Zaskakujące jest to, że ojcowski wkład w powstanie niediunkcji w trisomii 21 w naszym badaniu wynosił tylko około 5 procent. Osoby z trisomią pochodzącą od strony ojcowskiej 21 nie różniły się pod względem klinicznym od osób z trisomią matczyną 21. Niewielka liczba przypadków trisomii 21 pochodzącej z paternografii 21 nie pozwala na pełną ocenę potencjalnych różnic między dwoma fenotypami.
[podobne: gradówka leczenie domowe, maseczka na wagry, spiączka farmakologiczna wybudzenie ]