Everolimus do zapobiegania odrzuceniu alloprzeszczepu i Vasculopathy u biorców przeszczepów serca ad 5

Zdarzenia niepożądane podczas 12 miesięcy badania. Po sześciu miesiącach znacznie więcej pacjentów z grupy azatioprynę osiągnęło punkt końcowy najwyższej skuteczności (46,7 procent) niż w grupie otrzymującej 3,0 mg ewerolimusa (27,0 procent, p <0,001) lub grupie otrzymującej 1,5 mg ewerolimusa (36,4 procent , P = 0,03) (rysunek 1). Odpowiednie stawki po 12 miesiącach wynosiły 52,8 procent, 32,2 procent (P <0,001) i 41,6 procent (P = 0,02). Wskaźniki utraty przeszczepu i zgonu (tab. 2) były podobne w grupach. Częstość występowania wielu epizodów odrzucenia co najmniej stopnia 3A była istotnie wyższa w grupie azatioprynę (14,0 procent) niż w grupie otrzymującej 3,0 mg ewerolimusa (6,6 procent, P = 0,02) lub w grupie otrzymującej 1,5 mg ewerolimusu ( 8,1 procent, p = 0,06). Częstość odrzucenia związanego z hemodynamicznym kompromisem była niższa w grupie przyjmującej ewerolimus niż w grupie azatioprynę, ale różnica nie osiągnęła istotności statystycznej (8,1 procent w grupie otrzymującej 1,5 mg ewerolimusa, P = 0,36, 6,6 procent w grupie podanej 3,0 mg ewerolimusa, P = 0,13 i 10,7% w grupie azatiopryny). Odrzucenie co najmniej stopnia 3A było znacznie rzadsze w grupach otrzymujących ewerolimus niż w grupie azatioprynę w 12. miesiącu (30,6 procent w grupie 1,5 mg, P <0,001, 21,3 procent w grupie 3,0 mg, P <0,001; 45,8 procent w grupie azatiopryny). Nie było istotnej różnicy w częstości odrzucania pomiędzy grupą pacjentów, którzy otrzymali terapię indukcyjną a ogólną populacją badaną. Wyniki badań ultrasonograficznych wewnątrznaczyniowych
Rysunek 2. Rycina 2. Maksymalna grubość warstwy wewnętrznej w ultrasonografii wewnątrznaczyniowej na linii podstawowej (panel A) i 12 miesięcy (panel B) u pacjenta z grupy azatioprynę. W linii podstawowej (panel A) większość ściany naczynia wydaje się być monowarstwą (maksymalna grubość błony wewnętrznej, 0,3 mm), ponieważ błona wewnętrzna jest tak cienka, że większość nie jest wykrywalna przez ultrasonografię wewnątrznaczyniową. Po 12 miesiącach (panel B) następuje znaczne zgrubienie śródkostne; maksymalna grubość tej tętnicy wynosi 1,1 mm, co wskazuje na występowanie waskulopatii allograficznej.
Rysunek 3. Rysunek 3. Średnia (. SD) Zmiana maksymalnej grubości warstwy wewnętrznej (panel A), powierzchni wewnętrznej (panel B), objętości wewnętrznej (panel C) i wskaźnika powierzchni wewnętrznej (panel D) od linii podstawowej do 12 miesięcy. Pacjenci zostali włączeni do tej analizy, jeśli mieli co najmniej 11 dopasowanych anatomicznie wycinków zarówno w początkowej, jak iw dwunastomiesięcznych badaniach ultrasonograficznych wewnątrznaczyniowych.
Reprezentatywne wartości wyjściowe i 12-miesięczne ultrasonogramy wewnątrznaczyniowe od pacjenta z waskulopatią przedstawiono na rycinie 2. Średni wzrost maksymalnej grubości błony wewnętrznej od linii podstawowej do 12 miesięcy był mniejszy w obu grupach ewerolimus niż w grupie azatioprynę (0,04 mm w grupie 1,5 mg, P = 0,01, 0,03 mm w grupie 3,0 mg, P = 0,003 i 0,10 mm w grupie azatiopryny) (Figura 3). Częstość występowania waskulopatii była również mniejsza w grupach otrzymujących ewerolimus (35,7 procent w grupie 1,5 mg, P = 0,045, 30,4 procent w grupie 3,0 mg, P = 0,01 i 52,8 procent w grupie azatiopryny). Vasculopathy był znacznie rzadziej w grupie otrzymującej 1,5 mg ewerolimusa (P = 0,02), a grupa otrzymywała 3,0 mg ewerolimusa (p = 0,002) niż w grupie azatiopryny po dostosowaniu do odrzucenia.
[patrz też: masaz prostaty film, dentysta na nfz wrocław, olej z avocado ]
[patrz też: smoliste stolce, granulocyty zasadochłonne, retinopatia barwnikowa ]