Dysfunkcja naczyń wieńcowych i rokowanie w kardiomiopatii rozrostowej ad 5

Konkretnie, odsetek pacjentów, którzy otrzymywali środki farmakologiczne z potencjalnymi właściwościami przeciwniedokrwiennymi – czyli beta-blokery i blokery kanałów wapniowych – był podobny w każdej kategorii przepływu po wlewie dipirydamolowym, zarówno w momencie PET, jak i podczas -up (ogólna wartość P> 0,1 dla wszystkich porównań) (Tabela 1). Kliniczny kurs i wynik
Tabela 2. Tabela 2. Wynik wśród 51 pacjentów ogółem i według przepływu krwi w mięśniu sercowym (MBF) po infuzji dipirydamolu. Żaden pacjent nie stracił czasu na obserwację, a stan 35 pacjentów (69 procent) pozostawał stabilny, w klasie NYHA I lub II z łagodnym przebiegiem klinicznym. Przeciwnie, 16 pacjentów (31 procent) miało niekorzystny wynik: 9 zmarło z przyczyn sercowo-naczyniowych (nagła śmierć 5 i niewydolność serca lub udar 4), nawracający częstoskurcz komorowy rozwinął się w i wymagał implantacji kardiowertera-defibrylatora, a 6 miało progresję do III lub IV klasy czynnościowej NYHA (w tym pacjent, u którego rozwinęły się charakterystyczne cechy krańcowego zaawansowania kardiomiopatii przerostowej) (Tabela 2). Te punkty końcowe wystąpiły od 2,2 do 9,1 lat po PET (średnia, 5,5 . 2,3).
Związek przepływu krwi w mięśniu sercowym z wynikami klinicznymi
Tabela 3. Tabela 3. Wyniki analizy regresji jednozmiennowej Coxa relacji między wartością przepływu krwi w mięśniu sercowym (MBF) a wynikiem klinicznym, dostosowane do wieku. W porównaniu z pacjentami, którzy mieli łagodny przebieg kliniczny, ci z niekorzystnym wynikiem mieli znacznie ostrzejszą reakcję przepływu krwi w mięśniu sercowym na infuzję dipirydamolu (Figura 1). Analiza statystyczna przeżycia z uwzględnieniem jednego wieku wykazała, że wartości przepływu krwi w sercu w warunkach podstawowych i po wlewie dipirydamolowym były odwrotnie proporcjonalne do ryzyka zgonu z jakiejkolwiek przyczyny, śmierci spowodowanej przyczynami sercowo-naczyniowymi i niekorzystnego wyniku leczenia (tabela 3); przepływ krwi w mięśniu sercowym po infuzji dipirydamolu wykazał najsilniejsze powiązanie z każdym punktem końcowym.
Tabela 4. Tabela 4. Wyniki wieloczynnikowej analizy regresji Coxa Oceniając związek między zmiennymi klinicznymi i wynikami wyjściowymi, dostosowanymi do wieku. Rycina 2. Rycina 2. Wartości przepływu krwi w mięśniu sercowym (MBF) po wlewie dipirydamolowym i prognozie długoterminowej. Pacjentów podzielono na trzy równe grupy według MBF po wlewie dipirydamolowym. Panel A pokazuje całkowitą łączną suywalność, a skumulowany czas przeżycia w Panelu B wolny od niekorzystnego wyniku.
Analiza wieloczynnikowa wykazała, że przepływ krwi w mięśniu sercowym po wlewie dipirydamolowym był jedynym niezależnym czynnikiem prognostycznym śmierci i najsilniejszym predyktorem niekorzystnego wyniku (Tabela 4). W szczególności pacjenci z grupy o najniższym natężeniu przepływu krwi w mięśniu sercowym po wlewie dipirydamolowym mieli znacznie zwiększone prawdopodobieństwo zarówno zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, jak i niekorzystnego wyniku leczenia (ryc. 2). Względne ryzyko związane z najniższym przepływem krwi w mięśniu sercowym, w porównaniu z dwiema wyższymi kategoriami, na analizie wieloczynnikowej z uwzględnieniem wieku, wyniosło 9,6 w odniesieniu do zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych (95% przedział ufności, 1,1 do 88,4, P = 0,02) i 20,1 w odniesieniu do niekorzystnego wyniku (95-procentowy przedział ufności, 2,4 do 167,8; P = 0,003)
[patrz też: badania w 3 trymestrze ciąży, zdrowie co to jest, choroba sjogrena ]
[przypisy: choroba sjogrena, dystonia szyjna, socjopata objawy ]